#15 Durf te schrijven

Lees hieronder de transcriptie van deze aflevering

Hay! Fijn dat je luistert naar deze aflevering van de Tussen de regels schrijven waarin ik je vertel over een veilige plek op papier creëren.

Voor iedereen is er een andere reden om te willen schrijven. Bij mijzelf begon het ooit vanuit een behoefte een eigen veilige wereld te scheppen in combinatie met de behoefte gekend te worden. Heerlijk dramatisch klinkt dat he. Ik was wel een dramatische puber denk ik ja. Gevoelig voor de energieën van anderen, een pleaser met artistieke neigingen waar mijn gezinsleden helemaal niets van snapten. Creativiteit en artisticiteit was leuk als hobby maar daar kon je natuurlijk geen brood mee verdienen. Ik hield van musiceren, handwerken, zingen, sieraden maken, schrijven. Als kind en tiener stond ik meerdere malen op een podium, droomde ik van het schrijven van een roman en opende ik samen met een vriendin een winkeltje waarin we oorbellen, kettingen en armbanden verkochten. Toen er in 3 HAVO een vakkenpakket gekozen moest worden stond muziek op mijn lijstje en ging mijn vader met de docent in gesprek om te horen of dat wel zin had. Of ik wel genoeg talent had. Ik herinner me niet meer hoe dat gesprek verliep maar wel het gevoel wat het me gaf: je moest wel heul erg goed zijn in een creatieve en artistieke bezigheid, dat je het gewoon al moest kunnen, dat er geen oefening nodig zou hoeven zijn. En als je niet zo goed bent, heb je onvoldoende talent en heeft leren geen zin.

En ik gelóófde die redenering. Ik geloofde dat wanneer iets niet vanzelf ging, het niet voor mij weggelegd was en raakte dus behoorlijk in de war en gefrustreerd dat het verlangen om me creatief en artistiek te uiten maar bleef bestaan. En nee, ik was geen briljante zangeres, en nee ik maakte geen design juwelen en nee ik schreef geen literatuur. Het bracht me echter heel veel plezier maar zoals gezegd… dat was niet voldoende om later van te leven en dus richtte ik me op waar ik geld mee kon verdienen.  En bleek dat funest voor mijn mentale en fysieke gezondheid.

Onbewust maakte ik, zo leerde ik later, kennis met het verschil tussen intrinsieke en extrinsieke motivatie. Als je iets doet omdat je het graag wilt doe je iets vanuit je intrinsieke motivatie. Doe je iets omdat het moet of als je er een beloning voor krijgt  dan ben je extrinsiek gemotiveerd. Door dit inzicht ontdekte ik dat het grootste deel van mijn tijd besteed werd aan activiteiten waar ik extrinsiek gemotiveerd over was.  Dit kostte mij zoveel moeite waardoor ik geen energie over hield voor activiteiten waar ik blij van word. En dat is natuurlijk een recept voor disaster. Als je alleen maar doet wat moet en geen ruimte maakt voor wat mag of voor wat je wilt.  Het kan zomaar gebeuren dat je helemaal vergeet dat je iets te willen hebt. Door de waan van de dag of dat je het hoofd moet bieden aan problemen die op je pad komen of de moeite die het je met perioden kost om jezelf overeind te houden om wat voor reden dan ook. Je kunt dan het gevoel hebben dat je wensen er niet toe doen.  Dat het onzin of belachelijk is dat je tijd voor jezelf neemt. Of het maakt je alleen maar verdrietig en gefrustreerd omdat je geen idee hebt hoe je tijd moet maken in je veel te volle agenda. Laat staan dat er ruimte in je hoofd is om erover na te denken wat je dan zou willen doen.

Als jij die ruimte niet zelf inneemt zorgt op den duur je hoofd of je lijf er vanzelf voor. En soms is dat meerdere keren nodig, weet ik uit ervaring, voor je zover bent dat je naar je wensen gaat luisteren. Dat je je Eigen Wijsheid aan het woord laat. Dat je tijd en aandacht gaat besteden aan waar je energie van krijgt. Dat vraagt om zelfonderzoek en dat hoeft niet pas in gang gezet te worden nadat je vastgelopen bent. Dat kan ook eerder. Niet omdat het zo erg is om vast te lopen. Natuurlijk, het moment dat dat gebeurd, de periode eraan voorafgaand en zeker ook de periode daarna is echt niet makkelijk. Toch kan ik het nu achteraf als heel waardevol ervaren. En hoor ik van veel anderen ook dat ze het als het spreekwoordelijke geluk bij een ongeluk beschouwen. Het geeft je de kans  om naar jezelf te kijken, te reflecteren en te ontdekken wat er voor jou werkt. Dat je tot de ontdekking mag komen dat je ruimte in mag nemen en dat het leven uit meer dan de moetjes bestaat.

Luister jij deze aflevering en herken jij jezelf hierin, weet dan dat je niet alleen bent. Dat je niet de enige bent die zich afvraagt “ Is dit het nou?!” Weet dat je ruimte in mag nemen. En weet dat er een veilige plek is om dat te oefenen, namelijk op papier. Je valt er niemand mee lastig, doet er niemand kwaad mee en hebt alleen pen en papier nodig. En een plek en moment om in alle veiligheid te kunnen schrijven. Al is het maar 5 minuten per keer. Ik realiseer  me dat veiligheid en privacy niet altijd vanzelfsprekend zijn. Een van mijn deelnemers vertelde ooit dat ze een wordbestand als dagboek gebruikte. En dat ze dat beveiligde met een wachtwoord zodat ze toch kon schrijven. Een fysiek dagboek kun je ook in een kistje bewaren waar een slot opzit.

Schrijven doe je allereerst voor jezelf, zeker als je schrijvend op ontdekkingstocht bent. Maar ook als je verhalen of gedichten wilt schrijven zul je merken dat niet alles dat op papier komt ook daadwerkelijk voor andermans ogen bestemd is. Gun jezelf de ruimte om alles dat zich aandient te noteren. Ga op verkenning, wees nieuwsgierig, streep niks door en laat fouten staan. Zoals je weet volg ik sinds januari the Artist’s Way van Julia Cameron en schrijf ik elke ochtend mijn morning pages. Deze zijn bedoelt om alles op te schrijven wat er in je gedachten rond gaat en niet bedoelt om terug te lezen of serieus te nemen. Tot je bij hoofdstuk 9 bent aanbeland. Dan ga je ze teruglezen, niet om ze te beoordelen of jezelf te beoordelen. Ze schrijft letterlijk “Ja ze zijn misschien heel saai”. Je leest ze terug om op te merken waar het over gaat, wat of wie er op de pagina’s verschijnt. Welke inzichten kreeg je en welke actie’s zou je willen ondernemen.

We lopen allemaal rond met wensen en verlangens, met moeites en frustratie, met pijn en verdriet. Door dit op te schrijven schep je ruimte en kan het proces van acceptatie en erkenning beginnen. Acceptatie van wat was, van wat nu is en erkenning voor jouw wensen. Op papier mag dit er allemaal zijn en worden jouw gedachten niet onderbroken. En ja, soms is dat pijnlijk, soms is dat saai, soms is er achteraf geen touw aan vast te knopen en soms zomaar ineens lijken er magische dingen te gebeuren.

Durf te schrijven!

Als deze of een andere podcast je heeft geïnspireerd, maak dan  een screenshot maakt en deel deze in je stories. Tag mij gerust want ik vind het tof om te weten wat je ervan vindt, zelfs als je kritisch bent. Daar kan ik dan weer over schrijven om van te leren!